Dag 5 Batang Ai 11-09-2018

Vanmorgen om 08.00 uur stond de gids voor ons klaar in de hotel lobby, voor een nieuwe dag in de provincie Sarawak. Dit keer was de gids een vrouw en ook de chauffeur was dit keer een vrouw. Prima gezelschap dus. Al had ze wel een verrassing voor ons: zulke grote tassen mee? Dat was niet de bedoeling! De tassen moesten achter blijven in Kuching en alleen een paar rugzakjes konden mee op onze vierdaagse tocht. Wij hadden het anders begrepen, dus we konden snel terug naar onze kamer om onze spullen te herpakken. Dat kostte een kwartiertje en was verder geen probleem. Helaas was het zwaar bewolkt en regenachtig. Ons eerste doel was het Semenggoh rehabilitatiecentrum voor Orang oetans. Rondom het centrum leven 23 van deze mensapen, ooit in beslag genomen of gevonden. Hier worden ze grootgebracht en weer terug geplaatst in de natuur. Verschillende dieren blijven in de buurt van het centrum rondhangen en komen dagelijks wat te eten halen. Maar of ze naar het centrum komen staat niet vast, ze kunnen soms voldoende eten in het bos vinden of blijven gewoon weg omdat het bv. regent........! Soms is de hekel aan regen groter dan hun eetlust. Eenmaal bij het centrum aangekomen stonden er al 50 mensen zich te verdringen om de apen te zien. Het eerste wat we zagen was een enkele aap op grote afstand en hoog in de bomen. Eentje hield enkele takken boven het hoofd om niet te nat te worden. Dat belooft niet veel goeds. Maar toen een van de oppassers wat fruit neer gooide, kwamen 2 apen, na verloop van tijd naar beneden slingeren om wat weg te pakken. Daarna bleef het geruime tijd rustig, tot zich plotseling het tweetal uit de voeten maakte en vertrok. Ook de oppassers werden drukker en alle aanwezigen moesten weer op afstand gaan staan. The big boss was coming! Heel rustig kwam het grote alfamannetje naar beneden om zicht te goed te doen aan het fruit. Het donkere weer en de regen maakte het fotograferen lastig. Hopen dat er een enkele mooie foto bijzit, want het liefst gaan ze met hun rug naar je toezitten of met het hoofd achter wat bladeren. Toen het mannetje vertrok, werden wij ook met zachte hand uit het centrum gedreven. Vanaf de parkeerplaats zagen wij hoog in de bomen de vorige, oude alfaman Ritchie nog zitten. Mijn compactcamera met veel zoom heeft vandaag zijn dienst bewezen. Hierna volgde nog een lange auto rit, over het langste traject met wegwerkzaamheden, ruim 100 km, dat ik ooit heb gereden. Die werkzaamheden zijn hard nodig, maar zullen nog wel een paar jaar duren. Via een erg leuke, lokale markt en een lekkere lunch in een plaatselijk 'wegrestaurantje' kwamen we aan bij het stuwmeer Batang Ai. Aan het meer is een mooi resort (Aiman Batang Ai) gelegen waar wij vannacht verblijven, om morgen met een prauw door te reizen naar de inheemse Iban-stam in het oerwoud.

NB: Mijn iPad heeft wat kuren met laden van foto's. Als het mij niet lukt dit op te lossen, blijft het hier helaas beperkt tot verslagen.