Dag 10 Spitzkoppe 13-5-2016

Bij het verlaten van de daktent, gelijk een een plens water over me heen gehad. Nee, het had niet geregend, maar op het luifeltje was door de dauw een plasje water ontstaan. Dit verschijnsel is hier heel normaal, voor veel van de dieren en planten die hier in de woestijn leven, is dit de wijze waarop zij hun vocht verzamelen. Mij gaf het een onverwachte verfrissing. We verlaten vandaag het luxe Swakopmund en trekken het binnenland in naar de Spitzkoppe. Een groep hoge rotsen midden in de woestijn op ongeveer 2 uur rijden. De weg er naar toe, is eenzaam en verlaten en voert door een eindeloze zandvlakte. Hier ook geen dieren meer gezien. De rotsen zie je al op vele tientallen kilometers afstand liggen. Het kampeerterrein wordt beheert door de lokale Damara-bevolking die hier een armoedig bestaan als geitenhouders hebben. Het 'toerisme' is voor hen een aanvulling op hun inkomsten. De camping is een zeer groot terrein waarbij op grote afstand van elkaar wat kampeerplekken zijn gelegen. De voorzieningen bestaan uit een latrine (een gat in de grond, pot er op en schamel hutje er omheen) en een vuurplaats. Dus geen water of electriciteit. Maar een prachtig uitzicht op de schitterende rotsen. Wij hebben een plekje onderaan een van de mooiste plekjes van het park, een mooie natuurlijke boog tussen de rotsen.
Zoals we al eerder vertelden echte Eric-camping! Het zou zomaar in Utah of Arizona kunnen hebben gelegen. Wij waren er betrekkelijk vroeg in de middag en hebben er lekker rondgewandeld en gefotografeerd. Grappig waren de Dassies, een soort marmotten die op de rots leven. Verder zagen we ook nog eekhoorns en een soort woestijnratjes. Ook deze kleine dieren zijn leuk om te zien. Na de zonsondergang werd het stil in het park en hebben saampjes heerlijk geBBQd en bij het kampvuur gezeten. De halve maan geeft ons voldoende licht. Een totale stilte, geen lawaai van auto's of vliegtuigen in de verte, en een enorme sterrenhemel.