Dag 7 Sesriem 10-5-2016

Zoals aangekondigd ging de wekker al vroeg, nl. al om 04.45 uur. Dat valt niet mee, in het donker de daktent weer inpakken. Om 05.15 uur gaat het park open, om gelijk naar Duin 45 te rijden. Bij de ingang van het park zijn we niet de eersten, een stuk of 7 andere auto's zijn ons voor. Toen het hek werd geopend in colonne het park in. Niet met de maximum snelheid, maar zoals Duitsers betaamd, zo snel als de omstandigheden toelaten. Na 45 km in de duisternis over de snelle asfaltweg wordt Duin 45 bereikt. Betrekkelijk dicht langs de weg, dus daarna, terwijl in de verte ochtend schemer begint, over de kam van het duin naar boven. De eerste honderd meter gaan uiteraard soepeltjes, daarna wordt het een echte kuitenbijter, het valt echt niet mee. Die duinen hier zijn een veelvoud van die langs de Nederlandse kust. Ik schat zo'n 200 a 300 m hoog. Voor hen die hoogtevrees hebben even slikken, loopt over de kam dus aan beide kanten gaat het toch vrij stijl naar beneden. Volledig buiten adem en met een stevige inspannings kuch, bereiken we het top van het duin terwijl de ochtendschemering in de verte begint. Langzaam komt de zon hoger en hoger en worden de omliggende duinen oranje rood verlicht. Een schitterend gezicht. Als het uiteindelijk weer volledig licht is over dezelfde kam terug. Dit gaat stukken gemakkelijker.
Door naar het eindpunt van de Sossusvlei, voor gewone auto's verboden, 4 wd mogen de laatste 5 km wel door rijden, voor de anderen is er een soort shuttle.
Wij hebben een echte 4-wd en zelfs een echte cursus gevolgd. Helaas zijn de sporen dieper dan de vrije hoogte van onze Toyota en de banden hebben toch een minder grof profiel dan andere 4-wd's. Na ruim een kilometer zitten we vast in het mulle zand.
Al snel wordt door een chauffeur van de shuttleservice hulp geboden. HIj weet onze auto aan de kant te krijgen en is bereid ons mee te nemen naar het vertrekpunt van de wandeling naar de Deadvlei, het hoogtepunt van de Sossusvlei. De 'dode vallei' is soort opgedroogde duinpan, waarin de stammen van bomen die hier vroeger groeide nog staan. De bomen zijn dood, dus rest er alleen nog een kale stam. Het water is verdwenen, er rest allen nog een harde witte korst. Tussen de oranjerode zandduinen geeft dit een schitterend contrast. Naast de Death Valley en de 'Dode Zee' is de Deadvlei zeker een wereldattractie. Marja is ruim een uur aan het fotograferen geweest. Omstreek 12.00 uur waren wij terug op onze camping en hebben wij siësta gehouden. Onder onze acaciaboom, was de temperatuur van boven de 30 graden, goed uit te houden. Na ons trimuurtje van vanochtend hadden we weinig puf meer.
Maar wat een schitterend gebied met enorme zandduinen in de prachtigste kleuren. Zo'n grote mooie zandbak heb ik van mijn leven nog niet gezien....
TIA !!!!