Dag 13 Sesfontein 16-5-2016

Na een lekker ontbijtje met een gekookt eitje, rustig op weg gegaan. Het zou een betrekkelijk korte etappe naar Palmwag worden, waar wij bij een luxe resort zouden kamperen. De weg naar Palmwag was een van de mindere, veel stukken wasbord waarbij alles door elkaar wordt geschud. Rustig aan doen, want het kan stuk. Zo kwamen we onderweg 2 Zuid-Afrikanen tegen bij een aanhangwagentje waarvan, zo vertelden ze, de as was gebroken. Natuurlijk stop je even om te vragen of ze nog hulp nodig hebben. Dat hadden ze niet nodig, ze bleven heerlijk in het ochtendzonnetje wachten op de hulp, die kennelijk onderweg was. Ik vraag mij af hoe je dan verder moet, want een nieuwe as voor je aanhangwagen zal hier niet te vinden zijn. Vlak voor Palmwag, een soort oase in de woestijn, moesten we door een soort van grenscontrole grote hekken, een tiental als militair uitziende mannen vragen de traditionele vragen, waar kom je vandaan, waar ga je heen, naam en kenteken opschrijven en heb je nog vlees bij je. Het gaat om een controle i.v.m. mond-en klauwzeer, kennelijk helpt daar zo'n controle bij.
Direct aan de andere kant van het hek ligt het resort de Palmwag Lodge. Schitterend tussen, zoals de naam al doet vermoeden tussen de palmen voorzien van zwembad en een groen gazon (dat hebben ze hier bijna nooit). Wij hebben er eerst een kop koffie gedronken en zijn even over de camping gelopen. Schitterende plekken met uitzicht op de 'rivier', die nog vrij zijn. Keurig voorzien van schaduwdaken, braai en alles mooi aangeharkt. Bij de receptie bleek dat alles al gereserveerd was, wij mochten wel plaats innemen op een soort parkeerplaats, zonder enige schaduw. Dat was ons wat te gortig. De oplossing was vrij simpel: wij hebben een mooi plaatsje voor morgen gereserveerd en wij rijden door naar Sesfontein, een plaats ongeveer 100 km verder, waar bij een oud, gerestaureerd legerfort waar nu een resort is gevestigd met enkele campingplaatsen. Ruim een uur later, dit keer over een uitstekende, gladde gravelroad en onderweg nog wat zebra's, springbokjes en enkele struisvogels gezien, kwamen we bij het bewuste legerfort. Daar werden we snel uit de droom geholpen: de camping hadden ze gesloten, wel hadden ze voor bijna 150 euro (!) een kamer inclusief ontbijt voor ons. Dat is een prijs die je in een Europesche hoofdstad betaald en niet in een afgelegen dorpje in de Namibische woestijn! Even buiten het dorp vonden wij de lokale camping, met een plaats zo groot als bijna een voetbalveld, de lokale geiten, meestal zijn die wit met een zwarte of bruine kop, een eigen openluchttoilet en met een echte houtgestookte douche. Onze enige buren, bijna 200 meter verder, zijn een stel Zuid-Afrikanen. In het dorpje nog wat inkopen gedaan bij de lokale supermarkt, geschilderd opzichtige kleuren en genaamd Manchester United, kennelijk wordt de Premier League hier nauwlettend gevold en is de club Van Gaal favoriet. Of is Van Gaal al vertrokken? In de winkels kom je de traditioneel geklede Herero-vrouwen, lange kleurrijke jurken met speciale muts tegen maar ook voor het eerst in het normale straatbeeld de Himbavrouwen, vrijwel naakt, ingesmeerd met een mengsel van een soort boter en ijzerpoeder en met hun typische haardracht. TIA!